Een mijlpaal in onze reis. Vanaf nu zijn we op weg naar huis!
Gisteren reden we nog een stuk door met slapende kindjes, hetzelfde systeem van een paar dagen geleden (eten, pyjama aan, gordijntjes toe, rijden, kindjes 2 keer verleggen). Ze werden wakker deze keer maar maakten er geen enkel probleem van. En wij genieten ervan om eens te kunnen rijden, te kunnen praten met twee, zonder Mega Mindy, Kinderen voor Kinderen, K3 of Frozen op de achtergrond. Zonder knutselgerief of koekjes te moeten aangeven. Zonder “ik zie ik zie wat jij niet ziet” te hoeven spelen, of te moeten rijmen of te tellen in het Engels. Heerlijk, rustig. 🙂
Maar goed, we reden dus Noorwegen binnen met slapende kindjes. Onze mond viel al snel open en we keken onze ogen uit. Wat het Noorse landschap al van aan de grens te bieden heeft… het was bewolkt, maar er was mooi zacht avondlicht. We reden nog anderhalf uur door en we sliepen vlakbij de weg in het laatste stuk naar de Noordkaap, dus het stuk dat we in de andere richting opnieuw gaan moeten doen. Geen ideale plek, beetje te lawaaierig. We zijn er niet zo goed in – we zien altijd keiveel mooie plekjes om te stoppen (bijvoorbeeld in het uiterste puntje van de Porsangerfjorden – echt supersjiek), maar dan is het dan zo net nog te vroeg. En dan stoppen we uiteindelijk op een plekje waar we maar half tevreden van zijn, uit schrik dat er niks meer geschikts gaat komen in het eerste uur. Om de dag erna dan te zien dat we net een km te vroeg gestopt zijn…
Maar het slapen ging toch nog behoorlijk, al zat er wat slagregen langs mijn kant en hadden we onze regenkap niet op gezet. Het doek aan mijn kant werd behoorlijk nat en hield mij wat wakker omdat ik niet wou dat mijn dekens er tegen zouden liggen. ’s Ochtends werden we wakker in behoorlijk slecht weer. We wisten toen al dat de Noordkaap geen geweldige uitzichten zou geven (zoals bij zovelen). Maar nu konden we toch écht niet meer terugkeren… nog ‘maar’ een 120 km te gaan….
We reden vlotjes tot daar, wel een beetje in een karavaan van andere toeristen. De rendieren hielden ons -zoals heel vaak de laatste week- gezelschap. Het regende niet echt, maar er zat echt superveel wind. We kwamen een heleboel moedige fietsers, wandelaars en zelfs een skater tegen, elk bezig aan hun eigen kruistocht. Ik was blij dat ik in de warme bus zat…
52 euro later stonden we op de parking aan de Noordkaap (niet dat we die konden zien, want het zicht ging geen 5 meter ver)! We mochten er blijven staan tot de dag erna (ticket geldig voor 24u), maar ‘no way’ dat we hier ons dak omhoog durfden zetten!! Klein nadeel ten opzichte van de dikke mobilhomes dus. In de hoop dat de wind wat zou kalmeren, en de wolken wat zouden optrekken, aten we eerst op het gemakje in de bus. Daarna deden we de kinderen ongeveer 6 lagen kleren aan en staken we te voet over naar het gebouwencomplex (boven en onder de grond). Aster dragend want die zou omver geblazen worden, Jolien stevig bij de hand. We genieten altijd van grote binnenruimtes, dus we lieten ons niet opjagen. We gingen naar een lichtshow kijken, de ‘meest noordelijke kapel ter wereld’, bekeken een prachtige panoramafilm (waar je kon zien hoe het er daar uit zag onder ideale omstandigheden, wel een beetje pijnlijk ook). Het ‘meest noordelijke aziatisch museum’ lieten we aan ons voorbij gaan (het was daar 6m² groot, beetje belachelijk). En dan trokken we naar buiten, naar hét monument van de Noordkaap. We hadden geluk – de wolken trokken net wat op en we konden de fjorden links en rechts van ons zien. Ik denk wel niet dat ik ooit in zo’n harde rukwinden heb gestaan (allé, gehangen). De kinderen hadden er wat schrik van, dus ze gingen snel weer naar binnen en wij gingen afwisselend nog eens kijken en foto’s nemen.
De 2x 120 km en de 52 euro klinken misschien wat zuur als je dan nauwelijks uitzicht hebt, maar we zijn toch blij dat we het gedaan hebben! Het is ook een plek waar je waarschijnlijk geen 2x komt in je leven…
In de 120 km terug probeerden we eens iets nieuws. We installeerden een kinderstoel naast Stijn vooraan (ik heb tijdens de reis trouwens nog geen km gereden :-)) en lieten de kindjes er afwisselend een uurtje zitten. Ze genoten duidelijk van het uitzicht vooraan en van de aandacht van de papa/mama vlak naast hen. Bovendien vond ik het ook niet onaangenaam om eens achteraan te zitten. Voor herhaling vatbaar dus! Voor de tweede avond op rij aten we, en staken we de kindjes in hun pyjama terug in de stoel. Het weer klaarde helemaal open, en we voelde ons nietig in de belachelijk mooie landschappen, en op de soms kaarsrechte en soms perfect slingerende wegen met perfecte asvalt. We zijn tot net voor Alta geraakt, en morgen gaan we hier een reisgids halen (de Dominicus die ik mee heb trekt op niks) en wat shoppen voor de komende dagen, want volgende stad is Tromso en dat is nog een 5tal uur rijden). Misschien kopen we best ook wat sjaals 🙂
We staan vlak bij het water in de Altafjord. Een uurtje geleden verdween de zon achter het reliëf (ze ging nooit onder), en nu komt ze al bijna weer piepen achter de bergen. Het mooie avondlicht ging vloeiend over in ochtendlicht (het is halféén momenteel). Heerlijk toch…
Onze bus avonturen 
Wauw… Noordkaap! En nu zalig terugzeilen zuidwaarts. Genieten!
Jullie kunnen heel jullie huis al behangen met de zalig mooie foto’s tot nu toe! Prachtig…
Goed gedaan om voor afwisseling te zorgen met de kids vooraa. Etc. ik lees dat je creatief moet zijn…
Allemaal herkenbaar.
En waw die noordkaap klinkt memorabel. Goed gedaan.
Ik vraag me soms af hoe je al je kleren gewassen en gedroogd krijgt in die weersomstandigheden??
Succes en geniet ervan
Pingback: Het ‘keerpunt’ van onze reis: contrasten tussen Mani en Polilimnio: 1 aug – 3 aug | Onze bus avonturen